Το τρίτο στεφάνι (Ἀφήγηση από τὴν ὀπτική γωνία τοῦ πατέρα π. Σπυρίδων Καντάς)

Στὸ σπίτι μας ὐπῆρχε ἕνα γλυκό ἀντάμωμα τοῦ παλιοῦ καὶ τοῦ  νέου κόσμου.

Ἡ κόρη μας, βρισκόταν στὸ σταυροδρόμι τῶν δύο κόσμων.Ἡ ἐποχή ἄλλαζε, μαζί της καὶ οἱ ἄνθρωποι. Δὲν ὐπῆρχαν σωστά ἤ λάθος, μόνο διαφορετικοί δρόμοι ποὺ ὀδηγούσαν στὸ μέλλον.

Ἦλθε ἐκείνη ἡ εὐλογημένη ὦρα ποὺ ἡ κόρη μας τελείωνε τὸ γυμνάσιο, εἶχε ὄνειρο νὰ σπουδάσει. Ἦταν ἔξυπνη, ἄριστη. Πίστευα πῶς ἡ μόρφωση εἶναι δικαίωμα καὶ ἐργαλεῖο γιά τό μέλλον της.

«Ἄσ’ τη νὰ πάει στὸ πανεπιστήμιο, νὰ ξεσκουριάσει τὸ μυαλό της!» ἔλεγα στὴν γυναίκα μου.Ἐκείνη, ὅμως, πίστευε πῶς ἡ θέση τῆς γυναίκας εἶναι στό σπίτι.Τὴν σεβόμουν, ἤξερα πῶς μιλοῦσε μέ ἀγάπη καὶ ἀγωνία.

Ἡ κοινωνία ἀλλάζει, τῆς εἶπα.

‒ Πιστεὺω  πως η γυναίκα βρίσκει την ολοκλήρωσή της στο σπίτι, με την οικογένειά της. Όχι από υποτίμηση, αλλά γιατί έτσι μάθαμε, ἔτσι ζήσαμε γενιές και γενιές, ἀλλά καί ἐμεῖς ἔτσι πορευτήκαμε στήν ζωή. Δέν θέλω  νὰ δυστυχήσει, νά ἀπομακρυνθεῖ ἀπό ὅσα τῆς ταιριάζουν. Ἴσως οἱ νέοι δρόμοι νὰ εἶναι καλοί, ἴσως καὶ ὄχι. Θέλω  μόνο τὸ καλύτερο γιὰ τὸ παιδί μας, δὲν θέλω νά ἔχουμε διαφορετική άποψη, δέν εἶναι εὔκολο νὰ ἀφήσουμε πίσω μας ὅσα ζήσαμε, ἀλλά καί ὅσα μάθαμε ἀπό τοὺς γονεῖς μας.

Ναὶ δέν θά διαφωνήσω μαζί σου, ἀλλά, πρέπει νὰ δώσουμε στὴν κόρη μας τὴν ἐπιλογή νὰ χαράξει τὸν δικό της δρόμο.Ἐπομένως θὰ ἤθελα νὰ τήν στηρίξουμε μαζί μέ μία γνώμη ὅπως κάναμε μέχρι σήμερα σέ κάθε στιγμή τῆς ζωής μας, θὰ ἐπιθυμοῦσα καὶ σέ αὐτήν τήν σημαντική στιγμή γιὰ τὸ μέλλον  της, νὰ τήν  ἐμπιστευθοῦμε σέ αὐτό ποῦ ἐπιθυμεῖ καὶ νὰ εἴμαστε στό πλευρό της.

π. Σπυρίδων Καντάς