Άλμπερτ Μπατίστα (Π. Δημητρακόπουλος)

Ονομάζομαι Άλμπερτ Μπατίστα, πήρα το όνομά μου χάρη στον παππού μου και είμαι πολύ ευγνώμων για αυτό. Κάθε πρωί που ξυπνάω αναπολώ την παιδική μου ηλικία, το παιχνίδι με τους φίλους μου, τις αταξίες μου στο σχολείο αλλά και την μητέρα μου. Πολλά βράδια δεν μπορώ να κοιμηθώ από την ένταση της δουλειάς στη φάρμα. Δεν το αφήνω όμως να με τρώει, πηγαίνω με το αμάξι μου στο βουνό και παρατηρώ τα αστέρια μέχρι να ξημερώσει. Βέβαια, δεν ξεχνώ ποτέ να κουβαλάω μαζί μου το μαχαίρι του παππού μου καθώς μου τον θυμίζει συνέχεια αλλά και για την σωματική μου ακεραιότητα εδώ στο βουνό. Είναι πολυ ξεχωριστό για εμένα και δεν πρόκειται να το ξεχάσω ποτέ. Καθημερινά παίρνω τον σκύλο μου Brego και πηγαίνουμε κάθε μεσημέρι κρυφά από τους υπαλλήλους μου, δύο χιλιόμετρα μακριά από την φάρμα και τρώμε με τις ώρες. Πριν βραδιάσει όμως παίρνουμε τον δρόμο της επιστροφής διότι είναι επικίνδυνα. Το αγαπημένο χαρακτηριστικό του εαυτόυ μου ειναι ο αυθορμητισμός μου και το χαμογελό μου. Αντίθετα όμως το πιο μισητό χαρακτηριστικό είναι η κρεατοελιά στο μουστάκι μου. Δυστυχώς δεν μπόρεσα ποτέ να βρω κάποια γυναίκα ώστε να αποκτήσω και εγώ τη δική μου οικογένεια. Το κύριο χαρακτηριστικό που με κάνει να θυμώνω για έναν άνθρωπο είναι το ψέμα και η ασέβεια. Χθες έκανα μπάνιο και ξαφνικά τελείωσε το νερό, βγαίνω από το ντουζ γυμνός και ξανά ανάβω τον θερμοσύφωνα. Ντράπηκα τόσο πολύ! Φαντάζομαι τον θάνατό μου στα βαθιά γεράματα, όντας ανήμπορος να ζήσω και να φροντίζω τον εαυτό μου καθώς δεν έχω κανένα άνθρωπο στη ζωή μου πια. Για εμένα ευτυχία είναι το να έχεις μια οικογένεια δίπλα σου η οποία σε αγαπάει, σε φροντίζει, την φροντίζεις και εσύ ο ίδιος, σε αγαπάει και την αγαπάς όσο τίποτα άλλο και περνάτε πολύτιμο χρόνο μαζί.

Παναγιώτης Δημητρακόπουλος