"Το τρίτο στεφάνι" (παντογνώστης αφηγητής) (Μπουρουτζοπούλου Α.)

Απόσπασμα από την οπτική γωνία του παντογνώστη αφηγητή

Ένα ακόμη όμορφο απόγευμα έφτασε και τα γερόντια του χωριού μαζεύτηκαν στο καπηλειό του κυρ Στέφανου, όπως συνήθιζαν κάθε Τρίτη και Πέμπτη. Μόνο ο κυρ Βασίλης έλειπε τον τελευταίο καιρό.

«Μα τι να έπαθε ο Βασίλης;» αναρωτήθηκε ο κυρ Στέφανος.

«Καλά, δεν τα 'μαθες;» απάντησε με ειρωνεία ο φίλος του, ο Δαμιανός. «Η ξεμωραμένη κόρη του, αποφάσισε στα σαράντα της, να πάει στο Λύκειο και αναγκάζεται να προσέχει τα εγγγόνια του. Θέλει να δώσει πανελλήνιες για να κυνηγήσει το παιδικό της όνειρο να γίνει νομικός, γυναίκα πράμα.»

«Τη βλέπω σε λίγο καιρό να γίνεται και αυτή σουφραζέτα» συμπλήρωσε και ο κυρ Μηνάς, υποτιμώντας την επιλογή του φίλου του, του Βασίλη  που στήριζε την επιλογή της κόρης του.  Ο κυρ Στέφανος, που είχε πιο προοδευτικές απόψεις, που και ο ίδιος ενθάρρυνε τις δικές του κόρες προς την  κατεύθυνση της εξέλιξης τους, αποφάσισε να επισκεφτεί τον φίλο του για να τον ρωτήσει τι ακριβώς του συμβαίνει.

 «Αν είναι όσα άκουσα αλήθεια φίλε μου σε συγχαίρω» Του αποκρίθηκε με θαυμασμό.

Κάλιο αργά παρά ποτέ φίλε μου Στέφανε. Όταν η κόρη μου τελείωσε το γυμνάσιο, είχε εκφράσει την επιθυμία της να σπουδάσει Νομικά στο πανεπιστήμιο. Στο σχολείο, διακρινόταν ιδιαίτερα στην έκθεση ιδεών, όπως  και στην ιστορία. Και εγώ ως πιο προοδευτικός την ενθάρρυνα, προς αυτή την κατεύθυνση. Επηρεάστηκα όμως από  την  γυναίκα μου που είχε την αντίληψη ότι η θέση των γυναικών είναι στο σπίτι. .

« Άστη να σπουδάσει, να ανοίξει και το μυαλό της» της έλεγα εγώ.

Μα εκείνη επέμενε στη δική την άποψη, ότι ο μοναδικός προορισμός της γυναίκας είναι ο γάμος και η ανατροφή των παιδιών. Δεν την αδικώ εντελώς. Είχε δουλέψει σκληρά σε όλη της τη ζωή, όπως και καλύτερα από έναν άντρα, και είχε καταλήξει στο συμπέρασμα ότι ο γάμος είναι η πιο εύκολη δουλειά για μια γυναίκα. Δεν ήθελε η κόρη μας να βγει στη βιοπάλη και φοβόταν ότι, αν σπούδαζε Νομικά, θα έχανε τη θηλυκότητά της. Πολλές φορές, όταν έβλεπε την κόρη μας να διαβάζει φιλοσοφικά βιβλία από τη βιβλιοθήκη μου, της έλεγε:

«Αν είναι να μου γίνεις σουφραζέτα, να σηκωθείς να φύγεις απ’ το σπίτι μου!».

Τελικά, υποχώρησα και συμβούλεψα την κόρη μας να κάνει το ίδιο με εκείνη.  Δεν ήθελα να πικράνω τη σύζυγό μου, της οποίας η υγεία είχε αρχίσει να επιδεινώνεται από την υπερκόπωση λόγω της πολλής δουλειάς. Δεν μπορώ όμως να μένω άλλο αμέτοχος, κοιτάζοντας απλά τα χαρίσματά της και να τα αγνοώ. Ξέρω πως δεν γίνεται να γυρίσω τον χρόνο πίσω, αλλά όσο είμαι ακόμη εδώ, προσπαθώ να στέκομαι δίπλα της και να τη στηρίζω, αναπληρώνοντας τον χαμένο χρόνο.

Ο κυρ Στέφανος χαμογέλασε και έφυγε για το καπηλειό του, μα αυτή τη φορά τον πλημμύριζε μια βαθιά αισιοδοξία. Στην καρδιά του κυρ Βασίλη βρήκε την ελπίδα πως ο τόπος του, θα εξελιχθεί.

Άρτεμις Μπουρουτζοπούλου