Κόρη εὐπειθής (Χαρακτηρισμός της μητέρας π. Σπυρίδων Καντάς)

Ἡ κυρία Παρθενιάδου βλέπει τὸν γάμο τῆς κόρης της σὰν μία ἀπόλυτα ἐπιτυχημένη πράξη, ἀποτέλεσμα τῆς δικῆς της «σοφῆς» καθοδήγησης.

 Γιὰ ἐκείνη, ἡ ἀξία μιᾶς γυναῖκας δὲν βρίσκεται στὸ νὰ ἔχει γνώμη γιά τήν ζωή της, και στις δικές της ἐπιθυμίες, ἀλλά σέ μία ἀρρωστημένη ἐγωιστική ὐπακοή τῆς μητέρα της, πιστεύοντας πῶς ἐξασφαλίζει, στήν Ἀμαλία  έναν καλό γάμο. 

 Ἡ ἐπιλογή της νά μὴν τήν μορφώσει πολύ («νὰ μὴν πάρει ὁ νοῦς τους ἀέρα») φανερώνει ἕναν ἐγωισμό μιᾶς μητέρας πού δέν ἐνδιαφέρεται γιά τά παιδιά της, ἀλλά γιά τήν δική της καλοπέραση. Δὲν ἤθελε μία κόρη ποὺ  θὰ ἀμφισβητοῦσε τὰ δικά  της θέλω, ἀλλά μὶα κόρη ποὺ θὰ δεχόταν παθητικά τὴν μοίρα της. Αὐτό κάνει τὴν Ἀμαλία ἀκόμη πιὸ «θύμα» τῆς κοινωνίας της, γιατί δὲν τῆς δόθηκε κὰν ἡ εὐκαιρία νὰ σκεφτεῖ διαφορετικά ἤ νὰ διεκδικήσει κάτι ἄλλο.

Ἡ Ἀμαλία, κατά τήν μητέρα της, ἐνσαρκώνει τὸ ἰδανικό πρότυπο: 

δὲν «σήκωσε κεφάλι», δὲν ἀντέδρασε ὅταν τῆς επιβλήθηκε ἕνας σύζυγος, ἀπλῶς ὐπάκουσε. Αὐτή ἡ ὐποταγή παρουσιάζεται ὠς ἀρετή.

Ὅμως, πίσω από τὴν λαμπερή εἰκόνα τῆς «κορῶνας τῶν κοριτσιῶν» κρύβεται μία γυναῖκα ποὺ δὲν πῆρε τὴν ζωή της στὰ χέρια της. Ὁ πλοῦτος τοῦ κυρίου Ἰορδάνη τὴν μέθυσε ἀρχικά, ὄμως αὐτό δὲν σημαίνει πῶς εἴναι εὐτυχισμένη.

 Ἡ Ἀμαλία στὴν πραγματικότητα ζεῖ σὲ μία χρυσή φυλακή, χωρίς νά ἔχει γνωρίσει ποτέ τὶ σημαίνει πραγματική ἐπιλογή. Ἡ μητέρα της καμαρώνει, ἀλλά ἀν εἶχε μάθει «περισσότερα γράμματα», ἴσως νὰ εἶχε ἀπαιτήσει κάτι ἄλλο ἀπό τὴν ζωή.

Ἀκόμη, μέ τή φράση ὅτι «μὲ τὰ βουνά ἴσια ἴσια δὲν θά ζήσει» καὶ πῶς ἡ κόρη της μετά «θὰ πάρει ὅποιον θέλει», αὐτό φανερώνει ἕναν ὐπολογιστικό κυνισμό, ὅπου ὁ γάμος δέν εἶναι πράξη ἀγάπης, ἀλλά μία στρατηγική ἐξασφάλισης. 

Ἐπομένως, δείχνει  ὅτι ἡ μητέρα δέν βλέπει τὴν κόρη της ὠς μία προσωπικότητα μέ τά δικά της θέλω, καὶ ἐπιθυμίες, ἀλλά ὠς πιόνι σὲ μία κοινωνική σκακιέρα. 

Στὴν ούσία, ἀποδέχεται καί τήν παρασύρει σὲ μὶα μορφή «νόμιμης» ἀνηθικότητας, ὅπου ἡ γυναῖκα ὐπομένει ἕναν γάμο χωρίς ἀγάπη, μὲ τὴν ἐλπίδα ὅτι ἀργότερα θά μπορεῖ νὰ ζήσει ὅπως θέλει. Αὐτό, ὅμως, δέν εἶναι ἐλευθερία· εἶναι ἁπλῶς μία άλλη μορφή φυλακῆς.

π. Σπυρίδων Καντάς